يا غياث المستغيثين

به خط پایان، که نزدیک می شویم؛

تعارضی عظیـم، قلبمان را گرفتار می کنـــد؛

"شــوقِ" تجربه قنوت هایی که هر کدامشان سفری بلند،

 به آسمان تو را رقم می زنــــد،

یـــــا....

"غــــمِ" از دست دادن سحر هایی که،

بی نظیرترین فرصتهای صحبت کردن با تـو بوده اند

*دلــم برایت تنــگ می شود.... خدا

برای لحظه هایی که هیـــچ صدایی،

جز نجوای دعای سحر، از خانه های اهل زمین، بالا نمی رفت.

برای لحظه هایی که چراغ های روشن خانه های همسایه،

 شوق بیدار ماندن را در دلم، بیشتر می کرد.

برای لحظه هایی که، با هر کدام از  نامهای تو،

 قنوت می گرفتم و با تکرار مکررشان،

نگاههای مداوم تو را احساس می کردم.

*دلم برایت تنگ می شود خدا...

تـــو... ، در لابلای العفو های شبانه ام بودی...

که تمام جان مرا، با آرامشی عظیم، احاطه می کردی.

دلــم برایت تنگ می شود... خدا

نمیدانم تا رمضان دیگر... چه برایم مقدر کرده ای؟

امــــا...

بگـــذار... خالص  شدنم را تا رمضان دیگر،

به کوله باری سیاه تبدیل نکنم.

*تصور جمع شدنِ سفره ات، دلم را می لرزاند.

رمضان می رود ...

و....مــــن می مانم... و یک دنیای شلوغ.

می ترسم... دوباره دستان تو را در شلوغ - بازار  دنیا گم کنم.